Carola Hagesteijn reisde per trein en vouwfiets van Culemborg naar Amsterdam. Ze vertelde dat ze Amsterdam miste. Haar man vond Amsterdam te druk. In Culemborg bewoonde ze een vrijstaand huis met hem. (meer…)
Carola Hagesteijn reisde per trein en vouwfiets van Culemborg naar Amsterdam. Ze vertelde dat ze Amsterdam miste. Haar man vond Amsterdam te druk. In Culemborg bewoonde ze een vrijstaand huis met hem. (meer…)
Nora vertrouwde Tommie ook niet. Ooit had hij haar voor zichzelf. Hij had het uitgemaakt. Ruimbaan voor de vrouw die alles goed zou maken. Tommie zocht een vrouw die voor hem zorgde, zijn bedrijfsadministratie deed, de moeder van zijn kind werd en bloedmooi bleef. Zo’n vrouw was Nora niet. (meer…)
Nora stond voor de radiator in Tommies slaapkamer. De rist van haar jurk was open. Het was de bedoeling dat ze de jurk uit zou trekken. Tommie wachtte op haar onder de douche. (meer…)
‘Je doet niets!’ schreeuwde Jasmijn tegen haar moeder. ‘Sta op!’
Mickey had Nora omver geblazen. Als een kaartenhuis was haar zelfbeeld ineengestort. Het gekleurde rietje waar hij ketamine mee snoof, was de laatste strohalm waar het bouwwerk op had gesteund. Nora zag zichzelf liggen op bed, bedolven onder de kaarten. Ze vond het een sterk beeld, mooi metaforisch ook. Met het beeld in haar gedachten was ze opgestaan. Ietwat afwezig zorgde ze voor haar dochter. (meer…)
Nora lag op bed. Het was maandag, haar vrije dag. De slotscène met Mickey herhaalde zich in haar hoofd. In haar beleving was er een deur in de huiskamer, een deur naar zijn tuin. Mickey had geen tuin. Haar onderbewustzijn had de deur verzonnen. Een uitweg om te vluchten. (meer…)
Het zondagmatinee met Mickey verliep niet zoals ze gewend was. Nora had zichzelf uitgenodigd. ‘Er zijn hier een paar mensen en we kijken Formule 1,’ had hij gewaarschuwd. ‘Ik weet niet of je dat trekt.’ Nora ging toch. (meer…)
Tommie wilde niet mee naar ADE. ‘Veel te massaal,’ vond hij.
‘Het leek me wel leuk,’ legde Nora uit, ‘omdat ik vorig jaar alleen ging en liefdesverdriet had.’
Meteen draaide Tommie bij. Nora wilde hem nog eens zien, er lag een vervolgafspraak in het verschiet. Het Amsterdam Dance Event was een bijzaak. ‘Oké, we gaan naar ADE!’ had hij ingestemd. ‘Met onze nieuwe kleren aan!’ (meer…)
Er waren niet één maar twee vrienden in de stoel komen zitten, een knappe architect en een Peruaan met een onbetekenend beroep. Aqua de Valencia dronken ze niet, dat dronken alleen toeristen. Nora en Mirthe hadden de kan zelf maar soldaat gemaakt.
Jasmijn had haar Engels gepraktiseerd. Bloedserieus had ze verteld over haar lievelingsvakken en keurig geïnformeerd naar hun hobby’s. Mirthe had het nummer van de architect ontfutseld. (meer…)
‘Onmiskenbaar Roemeens.’ Mirthe nam het interieur in zich op. ‘Deze mensen hebben heimwee,’ zei ze wijzend naar de pergola.
Mirthe kon het weten, ze was een Roemenië kenner. Ooit beminde ze een Roemeense balalaikaspeler. Hij bespeelde haar net zo vurig als zijn balalaika. Ze nam Roemeense les en bezocht hem in Boekarest. Behalve lid van het Filharmonisch Orkest was hij lid van een bende. (meer…)
Dani ijsbeerde nog steeds en beet op zijn vuist. Jasmijn nestelde zich in de hondenharen op de bank en bestudeerde hem.
‘Het is uit met zijn vriendin,’ vulde Nora in. ‘De vriendin waar hij logeert als hij zijn loft verhuurt.’ (meer…)