Nora lag op bed. Het was maandag, haar vrije dag. De slotscène met Mickey herhaalde zich in haar hoofd. In haar beleving was er een deur in de huiskamer, een deur naar zijn tuin. Mickey had geen tuin. Haar onderbewustzijn had de deur verzonnen. Een uitweg om te vluchten.

Jasmijn was naar school. Toch was ze niet alleen. Werklui van Liander waren bezig haar meters te vervangen. Nora sliep door het lawaai. ‘Ik heb een jetlag,’ had ze zich verontschuldigd. ‘Maar ik ben beschikbaar voor vragen.’ Ze hadden haar gewekt voor een technisch probleem. ‘Boor gerust door de muren heen,’ had Nora gezegd. Ze was duizelig van het opstaan en wilde weer liggen. Haar hart was gebroken. Een gat kon er ook nog wel bij.

Ze had dorst. In de keuken zouden de mannen haar zien. Ze stonk en kon niet bij de badkamer. Daar werd gewerkt. Misschien verwachtten ze koffie. Op haar aanrecht stond een lege fles Piper-Heidsieck. Die hadden ze vast gezien. Na haar vertrek bij Mickey had ze de fles bij de Dirck III in Bos en Lommer gekocht. Op zondag was die gewoon open.

Met Jasmijn had ze ’s avonds televisie gekeken, onder een dekentje op de bank met champagne in haar hand. Het had slecht gesmaakt maar goed verdoofd.

Nora besloot te blijven liggen en viel weer in slaap, met gevouwen handen rond haar hart, levend opgebaard in haar bed.

Mickey had haar gezoend op zijn schoot. Ze had ingestemd met seks. Beneden verkenden zijn vingers haar met de finesse van een origamikunstenaar. Hij was een virtuoos vingeraar. Eenmaal binnen kwam hij meteen klaar. Net toen ze hem voelde groeien en het goed begon te gloeien, was de voorstelling voorbij. Het was dan ook uitmaakseks, geen goedmaakseks.

Er was geen sprake van naspel geweest. Het vastgrijpen van haar krullen tijdens het pijpen was de enige aai over haar bol. Pijlen gedrenkt in afwijzing doorkliefden haar hart, waar ze het reservoir van haar wraaklust bereikten. Mickey draaide zijn Nederlandstalige lievelingsmuziek nog een keer. Liedjes als Niemand weet hoe laat het is en Het regent zonnestralen. Nora verdacht hem ervan zijn begrafenismuziek met haar te delen.

‘Waarom draai je steeds dezelfde nummers en vertel je dezelfde anekdotes,’ vroeg ze.

‘Omdat jij niets zegt,’ antwoordde hij.

Hierna had ze het vuur geopend. Ze had hem een half jaar bestudeerd terwijl hij praatte, ze had genoeg munitie. Met precisie loste ze haar observaties op hem af. Dat hij dominant was, smeet ze hem voor de voeten, en ongeïnteresseerd. Dat hij een groot en meeslepend leven nastreefde dat niet bestond. Dat hij begaafd was maar vooral verslaafd. Mickey was gaan schreeuwen. Ze wist niet meer wat. Snel had ze zich aangekleed. Het was tijd om te gaan. Bij de deur had een vuilniszak gestaan. Die gooide ze buiten in de vuilcontainer. Zo was ze dan ook wel weer.

‘Mam!’ Jasmijn was terug. ‘Maham!’

De mannen waren weg. Het was middag. Jasmijn schreeuwde haar wakker.

‘Mam, ik wil dat je opstaat!’

 

(Elke woensdagmiddag een nieuw avontuur, rond de klok van twaalf uur.)