Najaar 2017/1: Recyclen

Er waren niet één maar twee vrienden in de stoel komen zitten, een knappe architect en een Peruaan met een onbetekenend beroep. Aqua de Valencia dronken ze niet, dat dronken alleen toeristen. Nora en Mirthe hadden de kan zelf maar soldaat gemaakt.

Jasmijn had haar Engels gepraktiseerd. Bloedserieus had ze verteld over haar lievelingsvakken en keurig geïnformeerd naar hun  hobby’s. Mirthe had het nummer van de architect ontfutseld.

De Peruaan had mezcal aan laten rukken omdat Nora hem Mexicaanse drankgezegdes in het oor fluisterde: ‘Para todo mal: mezcal…Para todo bien: también.’ Bij het afscheid had hij zijn tong een fractie van een seconde in haar mond geprikt. Jasmijn had het gezien. ‘De Peruaanse leguaan,’ noemde ze hem de volgende dag.

Nora had ontbeten met twee aspirines, drie Oreo’s en een kop koude oploskoffie. Gammel maar zonder gonzende hoofdpijn was ze het vliegtuig ingestapt.

In Amsterdam was de zomer over. Het leven was weer overzichtelijk. De vakantie was voorbij en het regende. Nora noemde dat werkweer en met werkweer moest ze werken. Jasmijn was gestart in Havo twee, wat ook overzichtelijk was. Ze had zich vermaakt met een vakantiebaantje maar zich grotendeels verveeld. Na het werk was Nora dikwijls gestuit op een puberafter in haar huis; met gesloten gordijnen keek Jasmijn Netflix met vriendinnetjes, de vloer bezaaid met etensresten. ‘Het zwembad ging niet door,’ zei haar dochter dan zonder haar blik van het scherm af te wenden.

Al met al was het een nogal slome zomer geweest. Ook wat de liefde betreft.

Nora had daarom uitgekeken naar het etentje met Tommie. Uitgerekend een jaar nadat hij het uitmaakte, wilde hij afspreken. Hij had een tafeltje gereserveerd in het Westerpark, op de plek waar ze ruzie hadden gekregen.

‘Je hebt nieuwe kleren,’ merkte Nora op. ‘Die laarzen had je al.’

‘Goed gezien!’ zei Tommie. Hij droeg zijn contactlenzen. Zonder bril leek hij jonger.

‘Je dacht: ik ga laten zien dat mijn leven verder is gegaan!’

Tommie lachte. ‘Heb jij niets nieuws?’

‘Niet aan,’ zei ze. ‘Maar ik ben ook verder gegaan.’

Ze zaten buiten bij Brouwerij Troost. Onder de onhandige picknicktafel raakten haar knieën die van hem.

‘Ik heb je gemist,’ zei Tommie. Hij veegde een traan uit zijn oog. ‘Sorry dat ik zo emotioneel word.’

‘Straks verlies je een lens,’ waarschuwde Nora.

‘Je was gewoon…’ Zijn stem sloeg over. ‘Je was…’

‘Wat was ik?’

‘Je bent mijn beste ex-vriendin.’ Hij slikte zijn tranen weg.

Nora vroeg zich de rest van het etentje af wat Tommie precies wilde. Wilde hij vol in de vriendschap duiken of meer?

Hij stond erop de rekening te betalen. In de tijd dat ze verkering hadden moest alles fiftyfifty. Meestal wilde hij niet eens uiteten. Met zijn boodschappentrolley maakten ze ommetjes naar de Vomar voor biologische slavinken.

Bij zijn brommer namen ze afscheid. Hij had een heleboel oude onderdelen vervangen. Stuk voor stuk toonde hij ze trots.

‘Als je zo van recycling houdt,’ zei Nora,  ‘zullen wij dan ook  een beetje recyclen op het Amsterdam Dance Event?’

 

(Elke woensdagmiddag een nieuw avontuur, rond de klok van twaalf uur.)