Dani ijsbeerde nog steeds en beet op zijn vuist. Jasmijn nestelde zich in de hondenharen op de bank en bestudeerde hem.

‘Het is uit met zijn vriendin,’ vulde Nora in. ‘De vriendin waar hij logeert als hij zijn loft verhuurt.’

‘Denk je?’

‘Hij wilde alleen zijn en nu zit hij met ons opgescheept,’ stelde Nora vast.

‘Hoe lang gaat dit nog duren?’ Jasmijn liet zich zuchtend in de kussens vallen. Kokhalzend kwam ze direct overeind. ‘Alles ruikt naar hond.’

Het verblijf in Dani’s huis duurde een halve dag. De schadevergoeding voor Nora zou bijgeschreven worden op zijn creditcard. Dankzij de creditcard van Dani boekte Nora een nieuw appartement. In plaats van het bedrag te storten, schreef airbnb de boeking twee keer af. Dani was in alle staten. Nora was juist opgelucht, haar vakantie zou eindelijk beginnen.

‘Bedankt Dani,’ zei ze bij het afscheid, ‘dat we toch een halve dag in je huis mochten zitten.’

In een toeristen etablissement bij de haven aten ze een stuk tortilla. Normale restaurants serveerden geen eten aan het eind van de middag. Jasmijn was niet blij met het nieuwe appartement. Ze was boos omdat er een hele vakantiedag verloren was gegaan. Ze werd nog bozer toen er eierschalen in de tortilla zaten die knarsten tussen haar kiezen.

Er volgde een rolkofferrace over een opgebroken Avenida del Puerto.

‘Maham!’ krijste Jasmijn telkens als haar wieltjes bleven steken achter een loopplank.

‘Je kunt toch tellen,’ schreeuwde Nora terug na de tiende maham. ‘Avenido del Puerto 280, en we zitten bij 210. We zijn er bijna. Loop godverdomme door, ik heb het ook heet. Iedereen heeft het heet hier!’

Voor de deur van het appartement wachtte de tussenpersoon met wie Nora afgesproken had. De tussenpersoon oogde Oost-Europees, met een plat achterhoofd en een snorretje. Of was het een zigeuner? Sterk was hij in ieder geval. Hij sjouwde de twee koffers naar de zevende verdieping alsof het niets was. Er was geen lift.

Het appartement was immens groot met vijf slaapkamers. Stilistisch was het niet helemaal haar smaak, er stond een pergola met plastic bloemen in de keuken. Over de bank lag een plaid met een tijger. Maar er verbleven geen andere mensen en onlangs was het gerenoveerd.

Jasmijn kwam tot bedaren in de airconditioning. In de grote slaapkamer keek ze televisie. Het geschetter van Bobe Sponga op Nickelodeon kalmeerde haar.

Met de telefoon van Jasmijn belde Nora Mirthe. Mirthe volgde een cursus Spaans in Valencia. Nora was haar achterna gereisd met Jasmijn.

‘Nora? Waar ben je!’ vroeg Mirthe bezorgd. ‘Waarom was je niet bereikbaar?’

‘Ik heb geen telefoon hier,’ zei Nora. ‘En ik had ook geen huis. Maar nu heb ik een zigeunerpaleis.’ Ze wandelde door de gang van haar nieuwe onderkomen. Het viel haar nu pas op dat de voordeur gecapitonneerd was, bedekt door een dikke laag schuimrubber en afgewerkt met koperen spijkertjes.

‘Een zigeunerpaleis?’ vroeg Mirthe die zelf in een koelcel bivakkeerde, een kamertje van twee bij twee met een enorme airco. ‘Ik kom meteen naar je toe!’

 

(Elke woensdagmiddag een nieuw avontuur, rond de klok van twaalf uur.)