‘Nora Boskertje?’ Nora bekeek de handtekening op het verlofbriefje nog eens goed.

‘Ik heb er Neeltje doorheen geschreven,’ zei Jasmijn, ‘al je namen over elkaar.’

‘En hier trappen ze in?’

‘Jazeker,’ zei Jasmijn. ‘Ik blijf alleen weg bij streetdance. De rest van de sportdag doe ik mee.’

‘Oké.’ Nora haalde haar schouders op. ‘Je bent toch al over. Jij mag alles.’

Ze gaf het verlofbriefje terug en pakte de afstandsbediening. Met de televisie aan en de gordijnen dicht trotseerden ze de hittegolf.

Er waren moeders die op zomeravonden barbecues organiseerden of gingen zwemmen met hun kinderen. Zo’n moeder was Nora niet. Nora was meer een soort vader, iemand die de hypotheek ophoestte en rekeningen voldeed.

De zorgtaken had ze uitbesteed. Een schoonmaakster hield het huis stofvrij en deed wekelijks de was. De moeder die thuis klaar zat met thee en koekjes om huiswerk te overhoren, heette Thijs, een werkstudent van huiswerkbegeleiding. Op Magister monitorde Nora de schoolgang. Opa Leendert spijkerde wiskunde bij. ‘It takes a village to raise a child’ vond Nora een mooi gezegde. Haar dochter was door naar havo drie.

‘Gaat het, mam?’

Nora scrolde langs opgenomen programma’s. Afgepeigerd was ze thuisgekomen. Werken met deze warmte was zwaar. Zonder commentaar was ze over etensresten en een spoor van spulletjes heen gestapt. Jasmijn lag uitgestrekt op de bank. Nora was tussen de rotzooi gaan zitten. Het zag er naar uit dat ze niet meer zou opstaan.

‘Moet ik nog praten met je mentor?’ vroeg ze. ‘Met de man die jou verwarde met Yasmin en daarna zei dat je inzet DRA-MA-TISCH was.’

‘Hij vroeg je nummer voor een afspraak.’

‘Waarom?’ Nora doorzocht de bestanden met detective thrillers. ‘Hij gaat weg en jij bent over.’

‘Ik heb hem het nummer van Domino’s Pizza gegeven.’

‘Goed zo,’ zei Nora.

‘Ik heb honger,’ gaapte Jasmijn.

Nora keek naar de etensresten rond haar voeten. Zo te zien had Jasmijn een meloen verslonden, een pak Bastogne koeken en een liter chocoladevla.

‘Je hebt het nummer van Domino’s toch?’

‘Ga je niet koken?’ Jasmijn bekeek haar bezorgd. ‘Wat heeft Nathan eigenlijk gezegd?’

‘Nathan vindt jou een heel leuk kind,’ zei Nora. ‘Maar dat had hij voor zichzelf gewild, een heel leuk kind.’

‘En wat nog meer?’

‘Hij vindt mij een hele leuke moeder,’ zei Nora. ‘Maar hij had mij voor zijn eigen kind gewild, als leuke moeder.’

‘Gaan we nu nooit meer squashen?’ Jasmijn zocht het nummer van Domino’s op in haar telefoon.

‘Nathan en ik hebben elkaar een beetje gek gemaakt.’ Met haar hand inspecteerde Nora haar hartstreek. Ze voelde Nathan nog steeds. ‘Als we weer normaal kunnen doen, gaan jullie vast nog eens squashen.’

‘Bij jou duurt liefdesverdriet een week,’ stelde Jasmijn haar moeder gerust.

‘Heus wel wat langer, hoor.’ Nora wreef over haar buik. Ook daar zat Nathan haar dwars.

‘Maar deze fase,’ zei Jasmijn, ‘dat je zo zielig voor je uit staart, duurt meestal een week.’

‘Gelukkig maar,’ zei Nora, ‘want aankomend weekend hebben we feest in Limburg. Mag ik een Margherita?’

 

(Elke woensdagmiddag een nieuw avontuur, rond de klok van twaalf uur.)

 

LEZEN IS GRATIS, LIKEN OOK!