Onderweg naar het gesprek ging de zon schijnen. Op de Weespertrekvaart draaide de wind. Met de wind in haar rug gleed ze naar Zuidoost alsof ze op een brommer reed. Ze had zich goed aangekleed. Snowboots om bevroren tenen te voorkomen en een thermolegging tegen een koud kruis.

Het was jammer dat haar ogen traanden door de kou. Zonde van de consealer die ze zorgvuldig had aangebracht. Een vuurwerkbril onder een bivakmuts zou haar gezicht tegen vrieskou beschermen, bedacht ze. Maar de Bijlmer binnenrijden met een bikvakmuts op leek haar ongezellig.

Tegen alle verwachtingen in was ze op tijd voor haar afspraak in Gooioord. Ze ging er een gooi naar een plek binnen het ouder- en kindteam doen. Op een school wilde ze werken, ze had er de leeftijd voor. Een juffie wilde ze worden, op een vaste stek met een eigen kantoortje. Schoolmaatschappelijk werker heette dat vroeger. Nu heette het ouder- en kindadviseur.

Frans Beumer heette nog steeds Frans Beumer.

Voordat ze achter jeugdige veelplegers aanrende, hielp ze jongeren uit Zuidoost aan woonruimte. Frans werkte toen bij het Vangnet Jeugd. Ze gaf hem een stevige hand. Haar voeten waren groter dan ze gewend was in de snowboots. In zijn kantoor schopte ze per ongeluk tegen een prulllenbak.

‘Door de transitie jeugdzorg zijn gemeenten vanaf 2015 verantwoordelijk voor de zorg van de jeugd,’ stak Frans van wal.

Ze ritste haar Adidas vest open. Frans keek naar haar buik. Onder het vest droeg ze een blouse die ze in haar thermolegging gepropt had en er vergeten was uit te halen. Ze ritste het vest weer dicht.

‘In de ouder- en kindteams werken jeugdverpleegkundigen, jeugdartsen en jeugdpsychologen vanuit verschillende disciplines,’ vervolgde Frans zijn college over de transitie. Daar was hij leidinggevende voor, om de decentralisatie van overheidstaken uit te dragen. ‘In Amsterdam hebben we een gezamenlijk doel: kinderen moeten zich optimaal ontwikkelen…’

Nora keek naar de poster over positief opvoeden achter Frans. Ze luisterde niet meer. Daar was ze uitvoerder voor; om ondanks de constante reorganisaties gewoon haar werk te blijven doen en mensen te helpen.

‘En jij wil werken in het onderwijs?’ vroeg Frans.

Nu moest ze opletten. Het jaar 2017 moest vooral het jaar van háár transitie worden. ‘Ik vind scholen inspirerend,’ zei ze. ‘De Openbare Scholengemeenschap Bijlmer bijvoorbeeld…’

‘Daar wil iedereen wel werken,’ zei Frans.

‘Ik spreek Spaans,’ zei Nora. ‘Vroeger bediende ik de Dominicaanse doelgroep in Zuidoost. Ik kan tolken.’

‘Er is plek op een praktijkschool,’ zei Frans.

Nora schudde haar hoofd. ‘Dan zit ik nog steeds tussen de veelplegers.’

Ze keek naar het laatste toefje krullen op zijn schedel. Daarna naar de bloemetjesprint op zijn Hans Ubbink blouse waar de gewassen weliger tierden dan op zijn hoofd.

‘Het is niet zo dat je kunt kiezen waar je terecht komt, Nora.’ Hij streek over zijn haar. ‘Dus jij spreekt Frans.’

‘Frans?’ Met een wijsvinger wees ze hem aan. ‘Frans…dat ben jij.’ Ze drukte haar vinger op de rits van haar Adidas vest. ‘En ik ben Nora en ik spreek Spaans.’

 

(Elke woensdagavond een nieuw avontuur, rond de klok van acht uur.)