Nora had al geruime tijd niet naar porno gekeken. Haar laptop was kapot. Hakim van de Compudoc in Bos en Lommer had geprobeerd de laptop te reanimeren. Na een paar dagen belde hij met de mededeling dat het bakbeest was overleden. ‘Breng hem maar naar het computer crematorium,’ had Nora hem opgedragen.

Jesús had het gevaarte achtergelaten na een bezoek aan Nederland, bij wijze van alimentatie. Tot grote ergernis van Jasmijn en de visite kon de voertaal niet omgezet worden van Spaans naar Nederlands.  ‘Hoe moet ik printen?’ vroeg haar vader vaak gefrustreerd. ‘Im-pri-mir,’ had Nora keer op keer herhaald. (De namen van de porno categorieën kende ze ook in het Spaans. In de stad rakelde ze de categorías wel eens op aan de bar, als ze door alle andere gespreksonderwerpen heen was.)

Op de laptop van jeugdzorg durfde ze geen porno te kijken, ook niet off-line. Stel dat de laptop bleef hangen midden in een Verified Amateurs fragment. Dat ze porno keek, mocht men best weten, maar betrapt worden op wáár ze naar keek, was haar grootste nachtmerrie.

Al tijden deed ze het op eigen kracht. Het had bijgedragen aan een gezonde seksuele beleving. Een porno orgasme was een beetje als bamisoep, instant bevrediging van de ergste honger maar een maaltijd kon je het niet noemen.

Ze had lang geteerd op de herinneringen aan Tommie. Sommige standjes had ze slechts één keer met hem gedaan. De herinnering eraan had ze zo vaak opgeroepen dat het repertoire toch nog een sleur geworden was.

Op een maandagochtend in November vroeg haar lichaam om verzadiging. Nora probeerde het op eigen kracht maar ze miste de juiste input. Onder haar bed ging ze op zoek naar de tarzan. In een geheime ruimte tussen de bedlades zat hij verstopt in een kaplaars.

Met de tweede Tommie was het bij het aflebberen in de Sugar Factory gebleven. Hij had haar niet kunnen voorzien van input om de winter mee door te komen.

Ze had nog wel een keer met hem afgesproken op een zondagmiddag. Hij liet haar overkomen naar Elsa’s Café op de Middenweg, een café waar ze op zondag naar de Formule 1 keken. De eerste Tommie woonde er om de hoek. Met hem was ze nooit naar Elsa’s geweest. Toch had ze zich verdekt opgesteld en was ze op de uitkijk blijven zitten. Omdat ze niet veel kleding bezat, droeg ze hetzelfde verleidsterspakje als ze gedragen had ten tijde van Tommie Één. Reden temeer om zich een nog grotere verraadster te voelen.

Ze had Tommie Twee afgevoerd naar een Braziliaans café, weg uit de buurt. Daar hadden ze caipirinhas gedronken. Hij had telkens zijn tong in haar oor gestoken. In Elsa’s hadden de mensen daar niet van opgekeken. Er zaten voornamelijk mannen aan de bar en die keken naar de Formule 1. In het Braziliaanse café, waar ze terecht kwamen op een kinderverjaardag, was de sfeer losjes maar tongen ongepast.

Nora was aangeschoten thuisgekomen. Ze had pannenkoeken gebakken voor Jasmijn en haar arm verbrand aan de nieuwe Brabantia pan. Het was een goede pan, de Brabantia pan, het vlees van haar arm schroeide meteen dicht.

Het was jammer dat deze Tommie geen eigen huis had. Zijn woning aan de Linnaeusstraat had hij verhuurd aan toeristen. Hij was berooid achtergebleven na een scheiding. Om de kosten te drukken, logeerde hij bij zijn moeder.

Het was ook jammer dat hij veel blowde. Roken, noemde hij dat. Als hij gerookt had begon hij te mompelen. Nora verstond hem niet als hij mompelde. Na het gemompel stuurde hij emojis met een tongetje. Dat was meestal ’s avonds wanneer hij in de coffeeshop zat.

Overdag dealde hij met zijn problemen. Hij had gewerkt voor een malafide uitzendbureau en niet uitbetaald gekregen. En net nu hij wilde gaan werken voor Foodora zat er een slag in zijn wiel. Kon Nora hem geld lenen voor de fietsenmaker?

‘Ik zie jou niet echt  maaltijden bezorgen op de fiets,’ hield Nora de boot af. ‘Door weer en wind op de pont naar Noord met zo’n box op je bagagedrager?’

‘Het is tijdelijk,’ had Tommie Twee gezegd. ‘Mag ik anders je bankrekening gebruiken. Een vriend gaat me geld lenen.’

‘Vraag dat maar aan je moeder,’ wimpelde Nora hem af.

‘Die staat onder bewind.’

Op een dag had hij niet meer gebeld. ’s Avonds stuurde hij geen emojis meer met tongetjes. Misschien was hij in de coffeeshop iemand tegengekomen die hem wel wilde helpen.

En zo was ze afgestevend op een stille winter. Haar libido had zich aangepast aan de schaarste. Maar deze maandag maande het libido haar lichaam in actie te komen.

Op haar knieën voor het bed graaide ze in het duister tussen de bedlades tot ze de tarzan te pakken had. Ze blies het stof van zijn kopje. Er zaten geen batterijen in. Twee batterijen vond ze in de muis van haar kapotte laptop. Ze miste er nog één. Op de kamer van haar dochter vond ze de derde batterij in het Dokter Bibber spel.

Energievreters waren het, die tarzans. En ze zoemden zo. Zo hard dat ze bang was haar buren ermee lastig te vallen. Daarom lag het ding buiten gebruik onder haar bed. Boven haar waren nieuwe bewoners gekomen die al dagen in de weer waren met een schuurmachine. Het was nu of nooit.

Nora controleerde of haar deur op slot zat en trok de gordijnen dicht. Ze ging onder haar dekbed liggen. De tarzan voelde koud en hard aan. Hij maakte niet echt contact of zo. Het onderdeel dat uitwendig vibreerde bracht haar wel in vervoering. Het was een aapje op een stokje met een uitgestoken tongetje. Het plastic tongetje prikkelde haar.

Na een minuut kwam ze klaar. Haar spieren trokken zich minstens twaalf keer samen. Ze dichtte de tarzan tantrische talenten toe.

Het duizelde haar toen ze opstond. Onder de keukenkraan waste ze zijn kopje schoon. Er bleven wat pluisjes van de handdoek aan hem plakken. Ze aaide hem een laatste maal over zijn bolletje en legde hem terug in het stof tussen de bedlades.