Door toedoen van de buurman had Nora keelontsteking op oudejaarsdag. Opgezette amandelen drukten haar strot dicht. Ze besloot niet teveel te praten. Zoenen was sowieso uit den boze. Er zaten witte spikkels in haar mond, tekenen van een ontsteking.

Door toedoen van vriendin Maria stond Nora als zigeuner op een affiche, de aankondiging van een oudejaarsfeest. Haar portret hing in de stad. Blijkbaar had ze de juiste flamenco pose aangenomen. Zelf vond ze haar opgeheven bovenarmen nogal blubberig in beeld. Gelukkig waren haar oksels geschoren.

Met Maria en haar dochter werkten Nora en Jasmijn twee feestjes af op oudejaarsavond. Martin, de man van Maria, chauffeerde hen door de stad. Bij het Centraal Station strandden ze in een taxioorlog. Dronken toeristen joelden uit autoramen. Door het oponthoud arriveerden ze overal te laat. Gehaast knalden de kinderen hun vuurwerkpakketten de lucht in. Achteraf bekenden ze de opstootjes het leukst van de avond gevonden te hebben.

Alcohol deed wonderen. Haar amandelen kalmeerden na elk glaasje. Onderweg in de auto zwollen ze weer op. Bezorgd masseerde ze haar keel.

Bij de pont stapten Nora en Maria uit. Martin nam de meisjes mee naar huis. Morgen was het zijn beurt. Hij had een kaartje voor Confetteria, een feest op nieuwjaarsdag. Nora en Maria gingen voor gratis. Ze stonden op de gastenlijst voor het zigeunerfeest in Noord, als dank voor de foto.

Eerder die dag hadden ze hun fietsen gestald bij de pont. Nora viste opzichtige pumps uit haar fietstas. Op de pont verwisselde ze van schoeisel.

‘Wat een Ren-Je-Rot dit jaar,’ zei Maria. Ze trok een jurk aan over haar broek.

‘Drie feesten is teveel,’ zei Nora. ‘Maar het regent niet, dat scheelt.’

In een gebouw bij de haven werd het feest gehouden. Er waren veel Oost-Europanen op afgekomen. In de grote zaal speelde een zigeunerband. Op het podium dansten buikdanseressen. Nora hief haar armen een paar keer omhoog, net als op het affiche. Niemand herkende haar.

Een Amsterdamse man vroeg of ze even meeliep. Hij wilde haar aan iemand voorstellen. Gevleid liep ze hem achterna. Hij trok haar de dansvloer op.

‘Aan wie wil je me voorstellen?’ vroeg ze.

‘Aan mezelf,’ zei hij.

Ze bekeek hem eens goed. Hij droeg een drollenvanger. Een jongen naast hem droeg ook een drollenvanger. In het Amsterdamse nachtleven droegen de mannen geen leggings meer maar drollenvangers.

‘Ik ben Paolo,’ zei hij.

Paolo tilde haar op en stak zijn tong in haar mond.

Uitgebreid beantwoordde ze zijn kus. Het was toch al te laat.

‘Ik ga naar mijn vriendin,’ zei ze terug op de grond.

‘Dit voelde goed,’ zei hij nog na smikkelend. Ze probeerde niet aan de spikkels in haar mond te denken.

Met Maria danste ze de rest van de nacht rond het podium. Het bier vloeide weldadig. De keel was haar genadig.

De fietstocht van Noord naar Bos en Lommer duurde een uur. Maar het regende niet, dat scheelde.

‘We hebben het gered,’ zei Nora thuis tegen Maria. Met kleren en al stortte ze op bed.

 

(Elke woensdagmiddag een nieuw avontuur, rond de klok van twaalf uur.)

 

LEZEN IS GRATIS, LIKEN OOK!