Op drie januari was Nora jarig. Ze trakteerde zichzelf op koffie met een man. Niet met Arman, de jongen van de boot, al had hij haar interesse voor mannen opnieuw aangewakkerd. De man met wie ze ging koffiedrinken had ze ontmoet bij een stoplicht. Ze had hem te lang aangestaard, wat hij geïnterpreteerd had als groen licht. Toen ze het kruispunt overstak had hij haar staande gehouden en zijn nummer gegeven.

In de koffiebar stond hij te wachten achter de deur.

Ze gaf een kus op zijn zachte wang. Hij was ouder maar oogde jong. Ze stond op haar tenen want hij was lang. Iets wat haar ontgaan was bij het stoplicht.

‘Dus deze dame is drieënveertig geworden.’ Hij keek op haar neer. Met zijn handen hield hij haar ellenbogen vast.

‘Dat klopt.’ Ze keek in zijn ogen, donkerbruine knikkers.

Hij liet haar los en pakte het blad met de koffie en appeltaart. Ze keek naar de brede schouders in het versleten colbertje. En naar zijn sjieke, ouderwetse laarzen. Het stond hem goed. Zijn jazzy kledingstijl was de reden dat ze hem aangestaard had.

Onder een lichtkoepel met hangplanten namen ze plaats op een retro bank. Hij ging naast haar zitten. ‘Dus jij was op een boot.’ Hij keek haar niet aan. Misschien had hij last van zijn nek. ‘Wat deed je daar.’

‘Rondjes varen over het IJ,’ zei Nora. ‘En feesten.’

‘Ik heb die boot gezien.’ Hij knikte. ‘Ik heb zelf ook een boot.’

Behalve een boot had hij een zeecontainer. Die vulde hij met spullen voor zijn perceel in Suriname. Hij wilde een resort bouwen. En eigenlijk zat hij midden in een verhuizing. Via woningruil had hij een woning verkregen in Noord. Daarvoor woonde hij in Driebergen.

‘Zo,’ zei Nora, ‘je bent goed bezig, zeg.’ Ze dacht aan haar eigen onvermogen om te veranderen.

Hij vertelde over zijn studie economie en de sportacademie die hij afgerond had. Bedrijfstakken waar hij ongelukkig van werd. Nu was hij mental coach en personal trainer van BN’ers.

‘Ik wil ook weg bij jeugdzorg,’ bekende ze. ‘Maar ik wil de rust van een vast inkomen voor mijn dochter.’

‘Jij gaat uit van de nadelen.’ Hij keek nog steeds voor zich uit en leek verveeld. ‘Je moet de voordelen voor ogen houden.’

Op zijn telefoon liet hij filmpjes zien waarin mannen met een Stihl MS 880, een kettingzaag met een blad van anderhalf meter, tropisch hardhout doorzaagden.

Ze voelde zich onbetekenend naast hem. Zijn zelfverzekerdheid maakte haar klein. Haar humor was verdwenen. Al haar zelfspot ketste kapot op het schild van zijn onkwetsbaarheid.

Plotseling stond hij op. ‘Ik ga de kettingzaag kopen voor in de zeecontainer.’

Buiten hield hij haar ellenbogen weer vast. ‘Zal ik straks een wijntje komen drinken?’

‘Een andere keer graag,’ zei ze, allang wetend dat hun contact na deze ontmoeting zou stranden bij de zeevracht. Vluchtig kuste ze hem op de mond als dank voor de koffie en het verjaardagstaartje. En ook een beetje voor het besef dat het tijd was voor een nieuwe baan.

 

(Lezen is gratis, liken ook. Alvast bedankt!)