Op het parkeerterrein van Rederij het IJ afterden ze in een camper met tien man. Er werden verzoeknummers gedraaid. Luidkeels zongen ze mee met Space Odity van David Bowie, daar waren ze veertigers voor.

De jonge jongen met de zwarte krullen vond Bowie slaapverwekkend. Of hij was gewoon moe. Hij had nog wel zijn naam verteld, Arman heette hij. Toen viel hij in slaap.

‘Arman doet het niet meer,’ zei Martin.

Eerst sliep hij opgevouwen in het hoekje dat hem was toebedeeld. Naarmate de tijd verstreek strekte hij zich uit. Er was niet veel ruimte op het uitgeklapte tweepersoonsbed in de camper. Met zijn benen trok hij een scheidslijn over het matras. Daarmee deelde hij de vriendengroep in twee kampen. Het kamp van Maria vond dat hij weg moest.

‘Waar moet hij heen zonder zijn vrienden, hij komt niet uit Amsterdam!’ protesteerde Nora, de enige uit het andere kamp.

Arman was begonnen met snurken.

‘Als hij maar niet in zijn broek plast,’ zei Maria. ‘Je hebt hem toch niet gedrogeerd?’ Met afgrijzen keek ze naar zijn voet. Een zwarte sportsok kroop tegen haar heup op. Nijdig trapte ze zijn been weg. Arman legde het been weer terug.

‘We rollen hem aan de kant,’ zei Martin.

Ze rolden hem aan de kant. Er ontstond meer ruimte maar Arman bleef de paria van de bus. Maria vond nog steeds dat hij weg moest. Nora wist niet hoe. Arman scheen zich te bevinden in een toestand ergens tussen een coma en de remslaap in.

Aan het eind van de after werd er een taxi gebeld. Ze wekten hem met geweld toen de taxi het parkeerterrein opreed. Versuft bleef hij op de rand van het bed zitten. De taxi toeterde. Nora hielp hem in zijn schoenen wat moeilijker was dan verwacht.  ‘Trek je schoenen maar aan in de taxi!’ schreeuwde ze. Aan zijn arm trok ze hem uit de bus.

In de taxi naar Bos en Lommer zei hij niet veel. De hele weg probeerde hij zijn schoenen aan te trekken. Hij kon niet goed bij zijn voeten, de rugleuning van de taxichauffeur zat in de weg.

Voor de deur van haar huis had hij zijn schoenen eindelijk aan. In haar woonkamer trok hij ze weer uit.

Nora wees hem de weg naar haar bed. ‘Nu mag je slapen zoveel je wilt,’ zei ze. ‘Ar-man. Wat is dat voor naam?’

‘Perzisch,’ zei hij.

Hij trok haar op bed. Zijn hand gleed in haar bh. ‘Dit wilde ik de hele avond al doen.’

Er dwarrelde confetti uit hun kleding op bed. Ze likten restjes chemicaliën uit elkaars mond. Nora liet zijn zwarte krullen door haar vingers glijden. Daarna zijn besneden lul.

‘Ben je niet moe,’ vroeg ze.

‘Ik ga op instinct,’ zei hij.

Een paar uur later werden ze wakker. In de huiskamer ging zijn telefoon onophoudelijk.

Arman stond op en wankelde de slaapkamer uit. Wit weggetrokken kwam hij terug. ‘Is het echt maandag twee januari?’ vroeg hij. ‘Ik had op mijn werk moeten zijn.’

 

(Lezen is gratis, liken ook. Alvast bedankt!)