In haar eentje ging ze naar het Amsterdam Dance Event. Ze wilde ronddolen zonder op iemand te hoeven wachten. Niet op Tommie, niet op vriendinnen en al helemaal niet op een groepje. Er was altijd iemand de baas in het groepje maar Nora was het nooit.

In de Westerunie legde ze een parcours af langs alle zalen. Af en toe pauzeerde ze met bier. Om twee uur knabbelde ze op het toilet een kruimeltje van de extasy uit haar bh.

Rond drie uur werd ze rustig. Voor een dj stond ze een tijdje stil. Ze klotste bier over mensen heen en hoste met de meute mee. De extasy werkte want de positieve gedachtengang, een afspeellijst met louter egostrelende gedachten, draaide af in haar hoofd. Ze dacht aan haar nul-voornemen, aan een jaar lang geen mannen. En ze dacht aan Mirthe die bekend had niet alleen naar een club te durven. ‘Ik moet ook elke keer weer een drempel over,’ had Nora gezegd. Volgens Mirthe was het geen drempel, waar Nora overheen moest, maar een zebrapad.

Om vijf uur was ze op een poef naast een jongen neergeploft. Hij was verzonken in een MDMA-meditatie en zei niets. Ze was niet gekomen om met mannen te praten. Het gezelschap van haar gedachten was genoeg. Ze dacht aan haar dochter. Morgen zou ze Jasmijn weer zien op de verjaardag van haar moeder. De verjaardag van haar moeder was geen fijne gedachte. Gelukkig was het goede extasy, de niet fijne gedachtes blokte ze gewoon.

Na achten stond Nora buiten met de vijf euro borg van het kluisje in haar hand. Het Westerpark werd bevolkt door bezoekers van het Amsterdam Dance Event die niet naar huis wilden. Scholieren verkochten ballonnen met lachgas. Nora zette de borg om in ballonnen. De jaszakken van de scholieren puilden uit van de euro’s. Ballonnen verkopen verdiende beter dan een krantenwijk.

Ze nam plaats op een steen. Met dezelfde vaart als het feest was vervlogen, liep de ballon leeg in haar mond. Tussen de tweede en derde teug voelde ze een elastiekje knappen rond haar hersenen. Het lachgas lanceerde haar in een capsule waar de wereld vertraagd omheen bewoog. Na een minuut spatte de capsule uiteen.

Achter haar was een stel komen zitten. Ze voelde de warmte van hun lichamen in haar rug. Op de steen steunden de ruggen van het stel tegen die van haar. Het lachgas werkte verbroederend.

‘Laten we op boevenpad gaan in de stad,’ zei Nora.

Met haar nieuwe ballonnen vrienden fietste ze naar het centrum. Het lachgas had ook verkwikkend gewerkt.

‘Op het Leidseplein is vast nog iets open,’ zei de jongen.

Het boevenpad leidde naar de rode loper van de Sugarfactory waar een afterparty begonnen was. De portier voerde met iedere bezoeker een gesprekje. Probleemloos kwamen ze door de ballotagecommissie.

In de Sugarfactory stond een orkest op het podium. Het orkest maakte geen contact met het publiek. De begeleidende beat waar de muzikanten overheen speelden, was niet opzwepend genoeg. Het publiek bewoog als bejaarden die mee marcheerden met Nederland in Beweging, maar dan zonder de voeten van de vloer te tillen.

Met de ballonnen vrienden deelde ze haar laatste pil. Het meisje praatte teveel. In de rookruimte gaf ze Nora ongevraagd advies over liefde en werk. Nora luisterde niet. Na de zoveelste levensles liep ze weg.

Op de tribune naast het podium sloeg de extasy in als een bom. Even zweefde ze boven zichzelf over de bijna lege dansvloer heen. Toen ze bijkwam was ze aan het zoenen met een toerist. Zijn baard rook naar shag.

Ze draaide haar gezicht weg. ‘Ik ga naar mijn vrienden,’ zei ze.

‘Je was hier toch alleen?’ vroeg de toerist.

‘Ik houd niet van baarden,’ zei Nora. ‘Mijn vader heeft een baard.’

Hij haalde zijn schouders op en streek zijn baard glad.

Terug in de rookruimte was er een Mexicaan die GHB gebruikt had. Hij vroeg of ze seks wilde.

‘Ik heb coke thuis,’ zei hij. ‘En ketamine. Heb je trouwens haar tussen je billen?’ Hij keek naar haar kont.

‘Geen idee,’ zei Nora. Onder haar truitje was zijn hand op zoek naar iets. ‘Misschien groeit er inmiddels wel mos tussen.’ Ze sloeg zijn hand weg.

Haar ballonnen vrienden gingen naar huis en kwamen afscheid nemen. Nora was ze eigenlijk al vergeten.

‘Dag Marco en Marloes,’ zei ze.

‘Het was Marjolein,’ zei het meisje.

Nora zwaaide en draaide zich om. Op een lange bank langs een spiegel zat een jongen die ze knap vond. Ze ging voor hem staan en staarde naar het schoonheidsvlekje boven zijn lip. Hij had parelwitte tanden. Van zijn voortand was een hoekje af.

Hij legde zijn wijsvinger op zijn mond. ‘Zoen me dan,’ zei hij.

‘Ik heb al gezoend met iemand,’ zei ze.

‘Geeft niet,’ zei de jongen. Hij trok haar op zijn schoot.

In de spiegel achter de bank bekeek ze het schouwspel. De jongen hield zijn ogen gesloten en lebberde haar af. Zachtjes gromde hij van genot.

Ze draaide haar gezicht weg. ‘Je lijkt op een beer die een honingpot uitlikt,’ zei ze. ‘Ik voel me een ce-lebber-ty.’

De Mexicaan was naast haar komen zitten. ‘Neem hem ook maar mee,’ zei hij. Hij bood haar drugs aan, slordig versneden op een flyer.

‘Ik snuif niet,’ zei Nora.

‘Ik ook niet,’ zei de knappe jongen. Hij keek op zijn telefoon. Het was twee uur ’s middags.

‘Mijn moeder is jarig,’ zei Nora.

De jongen duwde haar van zijn schoot. ‘Ik ga je in een taxi zetten.’

Buiten vonden ze haar fiets terug.

‘Kun je nog fietsen?’ wilde hij weten.

Ze fietste van hem weg langs de terrassen op het Leidseplein waar bezoekers van het Amsterdam Dance Event zaten die niet naar huis wilden.

‘Hoe heette je ook alweer?’ riep ze voor ze de hoek omsloeg.

Hij rende naar haar toe. ‘Tommie,’ zei hij buiten adem.

‘Ik heb al een Tommie gehad,’ zei ze.

‘Geeft niet,’ zei hij. ‘Neem mijn nummer nou maar.’

Langzaam maar gestaag fietste ze naar huis. De zon scheen en de wind voelde warm aan. In de rookruimte was ze van hand tot hand gegaan. Het jaar met nul mannen was nu al mislukt. Ze besloot de regels te versoepelen. Zoenen telde niet mee. En een tweede Tommie was sowieso kansloos. Zo kansloos dat het nul te noemen was.