‘Wanneer komt Nathan?’ vroeg Jasmijn. Ze lagen op een kleedje in het Oosterpark. Het gras was uitgedroogd, net als de groepjes alcoholisten om hen heen. Met blikken 8.6 probeerden ze hun dorst te lessen.

Het Roots Festival was aan de gang. Nathan was druk aan het dansen, of druk met iets anders, in ieder geval te druk om te reageren op Nora’s appjes.

‘Bel hem dan,’ zei Jasmijn.

‘Ik heb al twee keer gebeld.’ Nora bladerde in het programmaboekje. ‘Wil je djembe spelen?’

‘Te warm,’ zuchtte Jasmijn. ‘Ik wil eten.’

‘Ik ga wat halen.’ Nora kwam overeind. De alcoholisten bekeken haar. Ze wierp een blik op de eetkraampjes. Er stonden lange rijen voor met mensen die meer van eten hielden dan van muziek. De rij voor de bara’s was het langst.

‘Wat wil je eten?’ Nora trok haar jurk recht.

‘Bara’s,’ zei Jasmijn. Cultuurbarbaren hielden van bara’s.

Geduldig wachtte Nora op haar beurt. Hopelijk zou Nathan langslopen. Of hopelijk juist niet, ze stond in een walm rokende olie. Echt frisser werd ze er niet op.

‘Jij bent zo’n vrouw die alleen de stad ingaat,’ had hij de avond ervoor misprijzend gezegd. ‘Zo’n vrouw die met allemaal mannen praat.’ In Café ’t Lommertje troffen ze elkaar. Ze zouden gaan wandelen wat een misverstand bleek. Nathan had andere afspraken die dag. Een drankje op zaterdagavond lukte net.

‘Je laat me te lang wachten,’ had Nora tegengeworpen. Ze had hem verteld over de staande receptie in haar eigen stamcafé. Gemankeerde mannen hadden voor haar in de rij gestaan. Met consumptie werden er levensverhalen aan haar opgedist. Prettig was het niet geweest.

Hij had het verzoek haar voor te stellen aan zijn ouders afgewimpeld. ‘Kom morgen naar Roots,’ had hij gezegd. ‘Dan ga ik met je pronken bij mijn vrienden.’

Nathan had zijn steentje bijgedragen aan de verliefdheid die zich in Nora genesteld had. Op het Pieterpad was hij te hard van stapel gelopen. Hij had haar tussentijds liefdesverklaringen gestuurd, weliswaar ingesproken met dubbele tong, maar de strekking was helder. Hij had Jasmijn gevleid met sportactiviteiten en was op de proppen gekomen met oesters.

Onder de plastic luifel van de bara kraam brak Nora door haar deodorant. Als pronkstuk was ze bezig van haar voetstuk te vallen. Verder was er niet zoveel over om voor Nathan te zijn.

Met de bara’s keerde ze terug naar het kleedje. Nora had geen honger meer. Ze zaten pal in de zon. Jasmijn morste bakkeljauw op haar moeders jurk.

‘WE GAAN’ appte ze hem.

In de tram dacht ze aan die andere keer dat ze wegzakte in Oost. Tijdens het WK Voetbal 2010 strandde de relatie met een alleenstaande vader. In een eetcafé werd de breuk meegedeeld aan de kinderen. Nederland speelde tegen Japan. De kinderen staarden naar het scherm. Ze begrepen de boodschap niet en zeurden om de speeltuin in het Oosterpark. Niemand zag dat Nora moest huilen. In het servet van haar afgedankte kroket had ze haar neus gesnoten.

Voorbij het Rembrandtplein zag ze dat Nathan gebeld had.

 

(Elke woensdagmiddag een nieuw avontuur, rond de klok van twaalf uur.)

 

LEZEN IS GRATIS, LIKEN OOK!