Nora zat in bad met een knie tegen haar oor. Met een ellenboog duwde ze haar onderbeen weg. Ze vroeg zich af of er tutorials bestonden over efficiënt ontharen. Ze was in de veertig en nog steeds deed ze maar wat. Het duurde te lang en er bleven stukjes zitten omdat ze het niet goed kon zien.

Arman was in aantocht met de iPhone voor Jasmijn. Nora had haar dochter voor de nacht ondergebracht bij Maria. Via de mail was ze met Arman overeengekomen de klus te klaren waar ze op twee januari aan begonnen waren. Zijn werkgever had het liefdesspel toen verstoord.

Ze keek naar haar bungelende, witte voet. Op de nagels zaten restanten nagellak van de zomer. Ook een aandachtspuntje. Het liefst zou ze hem afbellen en terugkeren in haar comfortzone. Hevig verlangde ze naar aan avondje uitzending gemist.

Er belde iemand aan.

‘Nee hè,’ schreeuwde ze. ‘Ik ben nog niet klaar!’ Ze hees zich uit bad. Druipend schoot ze in haar badjas. Nu pas rook ze hoe muf deze rook, naar het beddengoed van een student die zijn kamer nooit luchtte. De badjas moest verbannen worden.

‘Ja?’ vroeg ze met een fluweelzachte stem.

‘Heb jij de reservesleutels van ons huis?’ vroeg Martin. ‘Ik heb mezelf buitengesloten en Maria is weg met Sam en Jasmijn.’

‘Ik zal even kijken.’ Bijna gleed ze uit in het plasje water dat van haar lichaam gedrupt was. In een laadje vond ze een setje reservesleutels. Ze bracht de sleutels naar beneden. Boven kon ze Martin nu niet gebruiken.

‘Ik hoop dat deze het zijn,’ zei Nora.

Martin leek de sleutels niet te herkennen.

Terug in de badkamer werkte ze aan de wildgroei rond haar wenkbrauwen. Ze plukte een paar harde haren uit haar kin. Voor een vijftien jaar oudere heks zou Arman de benen nemen.

In de spiegel zag ze hoe haar mondhoeken hingen. Lachen moest ze. Arman moest haar aan het lachen maken. En anders moest ze zichzelf aan het lachen maken. Als hij haar maar op haar gemak stelde, dat was belangrijker. Op haar gemak was de basis, lachen lukte haar ook wel alleen.

In de keuken nam ze een slok uit de fles Licor 43. Ze ontspande een beetje. Op je gemak kon ook uit een fles komen en naar vanillevla met dertig procent alcohol smaken. Op het Bos en Lommerplein had ze bloemen willen kopen. Een boeket om frisheid uit te stralen en muffigheid te verbloemen. De bloemenkiosk was dicht. Om de tegenslag te verwerken liep ze linea recta naar de slijterij. Daar kocht ze Licor 43, ze was tenslotte drieënveertig geworden. ‘Pura pasión,’ beloofde de fles.

De bel ging nog een keer.

‘Mijn mascara,’ krijste ze. ‘Mijn mascara zit er niet eens op!’

Misschien was het Martin. Hoe moest dat nou met Martin. Martin en Arman kende elkaar maar moesten die twee nu samen op haar bank zitten? Dan was één fles likeur niet genoeg.

‘Hallo?’ zei ze op haar zangerigst door de intercom.

‘Hey,’ antwoordde een donkere mannenstem.

 

(Elke woensdagavond een nieuw avontuur, rond de klok van acht uur.)