In de week na de wandeltocht prikte de buurman een datum voor de tweede etappe. Verder maakte hij geen stappen. Het weekend dat volgde schitterde hij door afwezigheid. Hij stuurde berichten waarin hij schreef behoefte te hebben aan rock-‘n’-roll en ruimte voor zichzelf. Nora wist hoe laat het was als hij zulke uitlatingen deed. De kinderwens had hem weer eens in de armen van een millennial meisje gedreven.
Het was tijd voor afleiding. Teleurstelling en jaloezie zette ze om in lust. Het was hard werken zo’n open relatie.
Op maandag sprak ze af met Molton. Molton kon altijd, hij had geen werk. In het echt heette hij Colton, een naam die ze niet kon onthouden. Coltrane had ze hem genoemd in de nacht van hun ontmoeting, en ook een paar keer Otis. Molton was een ezelsbruggetje geweest.
Over het rode fietsbruggetje fietste ze naar de Staatliedenbuurt. Hij woonde er net. Ze belde aan. Molton bromde door de intercom. Hij had geen baard meer. Onder de baard keek hij nog steeds bozig.
Molton had gordijnen opgehangen en lijsten. Hij was gefotografeerd op Kwaku, de foto hing in zijn slaapkamer. Op de foto droeg hij een T-shirt met BLOWJOB IS BETTER THAN NO JOB.
In bed was hij de baas. Buiten het bed begrepen ze elkaar niet. Hij stopte pas als ze klaarkwam. En ze mocht pas weg als ze twee keer was gekomen. Ze had geleerd storende gedachten te blokkeren en zich te laten gaan. Dat ze neukte beneden haar opleidingsniveau bijvoorbeeld, daar dacht ze dus niet aan.
Gewikkeld in handdoeken dronken ze Jack Daniels op zijn balkon. De onderbuurvrouw lag te zonnen.
‘Ze heeft ons gehoord,’ zei Nora.
Molton verstond haar niet. Ze hadden samen gedoucht, misschien zat er water in zijn oor.
In de huiskamer luisterden ze naar D’Angelo. Molton was terug van een all-inclusive met zijn kinderen. Daar in Egypte had hij een poster gekocht met een piramide. ‘Before there was any history, there was black history’ stond er onder de piramide.
‘Het moet civillization zijn,’ zei ze wijzend naar de poster. ‘Historie kan ook geologische geschiedenis betekenen.’
Molton keek haar vernietigend aan. Hij stak van wal over de mainstream media die hij niet vertrouwde. Molton las dingen op Facebook. Het was zo’n man die meningen deelden op Facebook en meningen had over meningen van anderen. Ze had zijn vriendschapsverzoek geweigerd. Nora hield niet zo van mensen met meningen.
Ze herhaalden het ritueel. Na het bed, de douche, de Jack Daniels en een Babylonische spraakverwarring mocht ze gaan.
‘Zullen we naar een festival gaan binnenkort?’ vroeg hij bij de deur.
Ze visualiseerde hem aan haar zij op een festival, Molton in zijn T-shirt met BLOWJOB IS BETTER THAN NO JOB.
‘Ik zal erover nadenken,’ zei ze.
Ze moest direct door naar een vergadering van de VVE over de toekomst van de binnentuin. Nora had geen inbreng en ook geen mening. Ze was zojuist twee keer klaargekomen en te loom om te bomen over omgewaaide bomen in een binnentuin.
(Elke woensdagmiddag een nieuw avontuur, rond de klok van twaalf uur.)
LEZEN IS GRATIS, LIKEN OOK!